Wytyczne WHO o edukacji seksualnej , część 2

Centrum Badania Opinii Społecznej zaszokowało Polaków. Podało do publicznej wiadomości wyniki badań w kwestii aborcji w Polsce – prawie 6 milionów Polek przerwało w swoim życiu ciążę. Co więcej – częściej aborcji dokonywały kobiety z mniejszych miejscowości, mające poglądy prawicowe i praktykujące religijnie. Jest to niespotykana sytuacja , ponieważ wspomniana powyższej grupa najczęściej deklaruje poglądy pro-life. Wraz z badaniami pojawiają się różne skrajne pomysły, które nie mają najmniejszych szans na realizację. Nie należy liczyć na legalizację aborcji, bo już w 1997 roku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że aborcja z powodów społecznych jest niezgodna z Konstytucją. Zakaz całkowity aborcji nie wchodzi w grę, gdyż byłyby rodzajem dyktatury i zagrażałby wolności osobistej kobiet. W Polsce obowiązuje ustawa z 1993, która dopuszcza aborcję w trzech przypadkach, ale zakłada także edukację seksualną i szeroki dostęp do antykoncepcji. Problem w tym, że ustawa nie jest przestrzega. Łamią ją kolejne rządy, które nie kwapią się z wprowadzeniem zajęć z edukacji seksualnej i nie refundują antykoncepcji. Co więcej ograniczany jest dostęp do antykoncepcji dla nastolatek, które potrzebują na te leki zgody rodziców. Jest to paradoks, ponieważ współżycie jest dozwolone od 15 roku życia. Zamiast edukacji seksualnej mamy wychowanie do życia w rodzinie, które jest nacechowane ideologią obowiązującej w Polsce religii. Ustawa łamana jest przez lekarzy, którzy masowo dokonują aborcji w prywatnych gabinetach. Rada na problem aborcji wydaje się być oczywista- wprowadzić edukację seksualną do szkół i refundować antykoncepcję. Rządzący muszą przestać obawiać się reakcji środowisk konserwatywnych i pomyśleć o potrzebach młodego pokolenia WHO wydała standardy jakie powinny obowiązywać w edukacji seksualnej, wystarczy je wprowadzić w życie. Standardy edukacji seksualnej w grupie wiekowej 7-10 lat. Wiek 7-10 lat to czas, w którym spada zainteresowanie seksualnością – dzieci nie zadają tyle pytań na ten temat, odczuwają wstyd przed mówieniem o ciele, czy pokazywaniem się bez ubrań. Dzieci wiedzą już, że seksualność jest trudnym tematem, objętym w wielu kulturach zasłoną tabu. Dzieciaki mają świadomość, że nie mówi się o seksie w miejscach publicznych, czy w towarzystwie osób nieznanych. Dzieci w tym wieku dużą fantazjują. W rozwoju społecznym następuje etap tworzenia się grup chłopców i dziewcząt. Są to grupy rywalizujące ze sobą i na wzajem oceniające się. Zainteresowanie seksualnością ma charakter popisywania się znajomością słownika erotycznego, często rodem z dowcipów. Dzieci najczęściej nie rozumieją opowiadanych dowcipów o charakterze erotycznym. W tym czasie dziecko powinno dowiedzieć się o dojrzewaniu płciowym, o zmianach, jakie zachodzą w jego ciele, powinno nauczyć się akceptować swoje ciało. Człowiek, który akceptuje swoją cielesność nie czuje potrzeby udowadniania innym, że jest osobą atrakcyjną i istnieje bardzo duża szansa, że nie zgodzi się na zbyt wczesny kontakt seksualny, tylko po to, aby mieć za sobą pierwszy raz i zaimponować rówieśnikom. Uczeń powinien umieć rozpoznawać zmiany zachodzące w jego ciele i odpowiednio je nazywać. Szkoła ma kształcić pozytywny obraz tożsamości płciowej i ciała młodego człowieka. Dziecko w tym wieku powinno zapoznać się z metodami kształtowania płodności i planowania rodziny. Uwaga, nie chodzi tutaj o naturalne planowanie rodziny, ale o przekazanie informacji, że rodzinę można planować, a realizacji owych planów służą środki antykoncepcyjne. Dziecko powinno wiedzieć, jakie istnieją rodzaje środków antykoncepcyjnych i jak działa cykl płodności. Punkt związany z omawianiem środków antykoncepcyjnych budzi sprzeciw środowisk prawicowych w Polsce, które uważają, że ta wiedza jest dzieciom niepotrzebna i szkodliwa dla nich. Zdaniem prasy konserwatywnej omawianie środków antykoncepcyjnych odsuwa dzieci od rodziców, powoduje, że za wcześnie zaczynają współżycie i potem cierpią. Można się zgodzić z komentarzami, jeżeli chodzi o zbyt wczesne rozpoczynanie współżycia przez osoby niedojrzałe. Kończy się to często niechcianą ciążą (dość często aborcją), problemami psychicznymi wynikającymi z porzucania, czy poczucia wykorzystania oraz chorobami wenerycznymi. Jednakże za wcześniejsze rozpoczynanie współżycia nie odpowiada edukacja seksualna, ale wszechobecna seksualizacja, uprzedmiotowienie obu płci w mediach. Ciało, zwłaszcza młodego człowieka stało się obiektem seksualnym. Wykorzystują je reklamy, pisma młodzieżowe, magazyny modowe. Dlatego tak ważne jest kształtowanie szacunku do własnego ciała , swoich uczuć i uczuć drugiego człowieka. Nie mówiąc o antykoncepcji nie powstrzyma się obniżania wieku inicjacji seksualnej, a jedynie narazi młode dziewczyny na stres i konsekwencje związane z aborcją. Może dziwić opowiadanie o antykoncepcji w wieku 7-10 lat. Jest ono uzasadnione. Po pierwsze – wiedza powinna wyprzedzać doświadczenie, po drugie, w tym wieku dzieci traktują takie informacje jak zwykłą wiedzę. Dzieci powyżej 12 lat często wstydzą się rozmawiać o antykoncepcji, nie chcą słuchać lub uważają, że wszystko wiedzą. Ucząc dzieci matematyki, czy poetyckich środków wyrazu nie oczekujemy, że uczeń od razu będzie konstruktorem mostów, czy poetą. W programie przewiduje się uczenie rozróżniania uczuć: przyjaźni od miłości.

Przewidziane jest rozróżnianie akceptowalnego seksu (współżycia za zgodą obojga) od przemocy seksualnej i uwrażliwienie na fakt, że seks w mediach przedstawiany jest w różny sposób, a obowiązkiem każdego człowieka jest akceptowanie własnej i cudzej potrzeby prywatności. Oburzenie w Polsce wzbudza pojęcie masturbacji (autostymulacji) i rozmawianie o tym z dziećmi. Wynika to wyłącznie z uwarunkowań religijnych i negatywnego odbioru tych zachowań przez religię. Dla dziecka te zachowania nie mają nic wspólnego z seksualnością, są elementem poznawania swojego ciała, ewentualnie rozładowania napięcia i stresu. Dorośli negatywnie wartościując masturbację robią dziecku krzywdę, bo uczą poczucia wstrętu do ciała. To nie sprzyja akceptacji i może spowodować problemy w późniejszym życiu. Jako rodzica ucieszyła mnie informacja, że edukacja seksualna według standardów WHO skoncentruje się na odróżnieniu miłości od pożądania. Bardzo wiele młodych osób myli oba pojęcia i podejmuje współżycie myśląc, że partner/partnerka naprawdę kocha. Po kontakcie seksualnym często następuje porzucenie. Porzucona strona cierpi i ma poczucie wykorzystania. Obecna w Polsce wersja nie mówi o tych różnicach. Seksualność definiuje wyłącznie jako przywilej małżeństwa. Edukacja seksualna proponowana przez WHO przygotowuje dzieci na radzenie sobie z rozczarowaniami, uczy komunikowania swoich potrzeb w atmosferze szacunku i z użyciem języka pozbawionego wulgaryzmów. Poza tym wytyczne zwracają uwagę na takie uczucia jak: złość, gniew, rozczarowanie, które przecież są częścią każdego związku. Dziecko dowiaduje się o istnieniu uczuć między osobami tej samej płci, co też jest źle widziane w naszym kraju. Mottem edukacji seksualnej w tej grupie wiekowej jest właściwe ocenianie swoich uczuć i budzenie szacunku dla emocji i przeżyć innych ludzi. Są to umiejętności ważne nie tylko w związku, ale także w innych sytuacjach życiowych. WHO zwraca uwagę na konieczność mówienia o małżeństwie, o związkach rodzinnych, o konieczności wypracowywania kompromisu, wykazywania empatii i tolerancji w związku. Dziecko powinno wiedzieć, że postawą związku jest zaangażowanie, odpowiedzialność i uczciwość. Uczeń powinien znać różne rodzaje związków. Wbrew obawom prawicowych posłów i dziennikarzy nie chodzi tutaj o gloryfikowanie związków homoseksualnych, ale przekazanie wiedzy, że istnieją różne rodzaje relacji międzyludzkich: małżeństwo, związek partnerki (hetro lub homoseksualny). Rodzinę może tworzyć mieszkające razem, dorosłe rodzeństwo. Rodziną dla dziecka może być samotny rodzic, a w domu może mieszkać np: babcia, czy dziadek. Rodzina to nie tylko mama i tata połączeni węzłem małżeńskim. Bardzo dobrym pomysłem jest przekazywanie już w tym wieku, 7-10 lat, informacji o chorobach wenerycznych, wyznaczaniu własnych granic i wiadomości o przemocy seksualnej, z naciskiem na uwrażliwienie na unikanie niebezpiecznych sytuacji – dziecko musi wiedzieć, że nikt bez jego zgody nie może go dotykać w intymne miejsce, zmuszać do oglądania narządów rodnych, dotykania ich, czy wykonania innych czynności seksualnych. Bardzo ważny jest punkt uczący jak radzić sobie w takich sytuacjach tak zwana reguła trzech kroków: mówienie „nie”, odejście i rozmowa z kimś zaufanym. Dziecko musi wiedzieć, gdzie szukać pomocy, kiedy padnie ofiarą przemocy seksualnej lub agresji i mieć świadomość tego, że odpowiada za swoje zdrowie i ma prawo dokonywać wyborów, np: powiedzieć „nie”, jeżeli ktoś je obmacuje. To wiedza niezbędna do bezpiecznego wzrastania, bez poczucia krzywdy i wykorzystania.

Założenia edukacji seksualnej w grupie wiekowej 10-12 lat. Rozpoczyna się okres dojrzewania. Dla każdego dziecka moment wejście w dojrzewanie jest sprawą indywidualną. Uaktywniają się hormony płciowe – zmienia się zachowanie dziecka i jego wygląd. Pojawiają się wahania nastroju i w sposobie postrzegania świata. Dziewczynki rozpoczynają okres dojrzewania o dwa lata wcześniej niż chłopcy. Dziewczynki szybciej rosną, rozwijają się piersi, pojawia się owłosienie w okolicach narządów rodnych i pod pachami. U dziewcząt w tym wieku może pojawić się pierwsza miesiączka – dziewczyna może zajść w ciążę, co oczywiście nie oznacza, że jest dojrzała, aby donosić ciążę i na tyle odpowiedzialna, aby zostać mamą. Około 10 roku życia dzieci bardziej zaczynają interesować się seksualnością dorosłych. Podglądają sceny erotyczne w książkach, telewizji i internecie. Pojawiają się pierwsze miłostki – dzieci trzymają się za rękę, całują w policzek. U chłopców około 12 roku życia rozpoczyna się okres intensywnego rozwoju- powiększają się penis i jądra, pojawia owłosienie w okolicach narządów rodnych i pod pachami. Głos staje się głębszy i zaczyna pojawiać się zarost. U chłopców w wieku 13 lat (średnio) po raz pierwszy ma miejsce ejakulacja, co jest oznaką, że osiągnęli biologiczną możliwość spłodzenia potomstwa i są w stanie odbyć stosunek płciowy. Wzrasta częstość masturbacji u obu płci. Często pojawia się niepewność dotycząca szybkości rozwoju, porównują się z rówieśnikami, co bywa źródłem kompleksów. Dzieci w okresie dojrzewania muszą przyzwyczaić się do swojego „nowego ciała”,często czują się nieswojo, obco, są zażenowane, bardzo przejmują się każdą krytyczną uwagą o swoim wyglądzie. U młodych osób rozpoczyna się kształtowanie seksualnego wizerunku samych siebie – uważają, że są na tyle dorosłe, aby zacząć życie seksualne i dlatego chcą być atrakcje. Dzieci są wrażliwe na sugestie, rówieśnicy zaczynają więcej znaczyć niż opinie rodziców. W edukacji seksualnej powinno zwrócić się uwagę na kwestię higieny osobistej, na wielorakie zmiany związane z okresem dojrzewania. Należy wykształcić postawę rozumienia i akceptacji dla zachodzących zmian i różnic w wyglądzie ciała. Dziecko powinno wiedzieć, że standardy piękna różnią w poszczególnych kulturach i zmieniają się upływem czasu. Celem jest ukształtowanie pozytywnego obrazu własnego ciała i poczucia swojej wartości. Dziecko musi znać budowę narządów płciowych i ich funkcje. Rozszerzone zostają informacje o antykoncepcji – dziecko wie jaka jest zależność między miesiączką /ejakulacją i płodnością i rozumie, że antykoncepcja to odpowiedzialność obojga partnerów. Zna różne metody antykoncepcji, wie, że na jej temat krążą mity i potrafi na nie odpowiedzieć. WHO podkreśla, że celem opowiadania o antykoncepcji jest bezpieczne i odpowiedzialne stosowanie środków antykoncepcyjnych w przyszłości. W Polsce straszy się rodziców, że wiedza o antykoncepcji spowoduje, że 12-latek rozpocznie współżycie seksualne. Przekonanie panikarzy jest pozbawione realizmu, oparte wyłącznie na ideologii. Wiedza o antykoncepcji to informacje ważne na całe życie – im więcej młody człowiek wie, tym lepiej, ponieważ pozwala to na dokonywanie świadomych wyborów. Młody człowiek na edukacji seksualnej dowie się jakie są objawy ciąży, jakie jest jej ryzyko przy stosowaniu antykoncepcji i bez niej. Dziecko musi dowiedzieć się, jakie są konsekwencje przypadkowych kontaktów seksualnych i seksu bez zabezpieczeń. Omawiane maja być kwestie pierwszych doświadczeń seksualnych, nie po to, aby zachęcić młodzież do seksu, ale po to, aby młodzież przemyślała swoją decyzję i nie podejmowała współżycia za wcześnie z przypadkowym partnerem. W wytycznych znalazły się wskazania, aby rozmawiać o orientacji seksualnej, o zachowaniach seksualnych, o przyjemności, masturbacji i orgazmie, a także o różnicach między tożsamością płcią a płcią biologiczną. Młodzież musi nauczyć się rozmawiania o seksie w sposób stosowny, z zachowaniem delikatności tematyki. Wytyczne WHO zapisali w wytycznych, aby zwracać uwagę na prawo do podejmowania świadomych decyzji dotyczących zyskiwania bądź nie doświadczeń seksualnych. Trzeba uświadomić młodych ludzi, że odmowa podejmowania niechcianych doświadczeń seksualnych jest podstawowym prawem człowieka. Jedną z sugerowanych treści w edukacji seksualnej jest umiejętność „odróżniania seksualności w „prawdziwym życiu” i w mediach”1 . Edukacja seksualna ma kształtować podstawę zrozumienia i szacunku dla różnorodności seksualnej. Uczeń powinien nabrać przekonania, że „seks powinien odbywać się za zgodą obu osób, być dobrowolny, równy, stosowny do wieku i kontekstu, zapewniający szacunek dla samego siebie2” Dzieci powinny być uczone, że istnieją różne sposoby wyrażania więzi między kochającymi się ludźmi – od głaskania, pocałunku, dotykania, po pieszczoty i pełne zbliżenie. W tej grupie wiekowej ponownie zwraca się uwagę na wartość uczuć i emocji oraz na rozpoznawanie ich u siebie i innych osób. Rozumienie uczuć i wartości sprzyja respektowaniu prywatności własnej i innych ludzi. Dziecko powinno poznać różnicę między miłością a pożądaniem oraz potrafić wytyczyć granice – ustalić na jaką formę kontaktu ma ochotę, a jakiej formy sobie nie życzy. Niezwykle ważnym punktem wytycznych jest rozróżnienie przyjaźni i koleżeństwa, uświadomienie różnic między etapami związku – spotykania się od sformalizowanego związku. Dziecku należy pomóc rozwijać pozytywne nastawienie do równości płci w związku. Uczeń musi wiedzieć, że wybór partnera zależy jedynie od jego decyzji i nikt nie może go zmusić do małżeństwa, czy rozstania. Nauczyciele mają obowiązek rozszerzać wiedzę dziecka o chorobach wenerycznych i psychicznych skutkach przedwczesnych lub wymuszonych kontaktów seksualnych. Uczeń musi mieć wiedzę na temat wykorzystania seksualnego, jego unikania oraz sposobu działania w sytuacji, kiedy byłby ofiarą złych zachowań seksualnych. W tej grupie wiekowej wprowadzane jest pojęcie praw seksualnych. Nauczyciele powinni zwrócić uwagę na umiejętność radzenia sobie z presją rówieśniczą, religijną, presją mediów i pornografii.

Wytyczne edukacji seksualnej dla uczniów w wieku 13-18 lat. W tym wieku dzieci w dalszym ciągu są w okresie dojrzewania seksualnego, emocjonalnego i społecznego. W tym wieku młodzież najczęściej odkrywa swoją orientację seksualną. Młodzież flirtuje, tworzy pierwsze związki, najczęściej powyżej 15 roku życia zaczyna uprawiać seks. W wielu krajach granicą dopuszczalności kontaktów seksualnych jest 15 rok życia. Eksperymentują ze związkami, przechodzą etapy doświadczenia seksualnego – całowanie, pieszczoty, petting, współżycie. Przekazane muszą być informacje na temat rytualnego krzywdzenia dzieci poprzez obrzezanie oraz informacje o błonie dziewiczej i jej odtwarzania. W programie nauczania znajdują się także lekcje na temat anoreksji i bulimii- chorób , na które cierpi coraz więcej nastolatków. Dziecko poznaje zasady funkcjonowania cyklu menstruacyjnego, pojęcie i rolę wtórnych cech płciowych. Młody człowiek powinien odróżniać przekaz medialny od rzeczywistości. Jest to niezwykle istotna umiejętność , bowiem może przeciwdziałać życiowym dramatom, typu: niepotrzebne, chorobliwe odchudzanie się, czy przeprowadzanie zbędnych operacji plastycznych. Uczeń powinien zdobyć umiejętność krytycznego myślenia odnośnie własnego ciała i przeciwstawienia się presji rówieśniczo-medialnej. Zasada samo akceptowania ma być kluczową normą moralną w życiu ucznia. Młody człowiek musi wiedzieć, że tylko on ma prawo decydować o swoim ciele, a nie rodzina, koledzy, czy sympatia. Musi nabrać krytycyzmu wobec przekazu medialnego i przemysłu zajmującego się urodą. Oznacza to, że młodzież musi zadawać sobie sprawę z tego, że nie potrzebuje operacji plastycznych, czy wstrzykiwania botoksu. W dalszym ciągu rozszerza się wiedzę z zakresu planowania rodziny – młodzież dowiaduje się o wpływie wczesnego rodzicielstwa na rozwój młodego rodzica i dziecka. Należy zwrócić uwagę na problem nieplanowanej ciąży i przedstawić młodzieży argumenty obu stron, tak, aby uczniowie wyrobili sobie stanowisko w sprawie adopcji i aborcji. Najważniejszym elementem działu „planowanie rodziny” jest rozmowa o antykoncepcji, zwrócenie uwagi na sposób uzyskania antykoncepcji oraz na antykoncepcję doraźną. Oczekiwaną postawą jest akceptacja antykoncepcji jako wspólnej decyzji pary i wspólnej odpowiedzialności za jej stosowanie. Niezbędne jest przekazanie wiedzy o przyczynach zawodności antykoncepcji i skutkach stosowania nieskutecznych sposobów zapobiegania ciąży. Po raz kolejny wraca problematyka ciąży, pojawia się kwestia bezpłodności. Młody człowiek powinien zrozumieć, że antykoncepcja to wybór, a jej skuteczność zależy od prawidłowego zastosowania. Po raz kolejny omawia się kwestię pierwszego seksualnego razu, przyjemności seksualnej, orientacji. Pojawia się zagadnienie przyznania się do orientacji innej niż heteroseksualna. Dużą uwagę wytyczne zwracają na Cieszenie się seksualnością z zachowaniem szacunku oraz na „ dokonywanie wolnych i odpowiedzialnych wyborów, umiejętność oceny konsekwencji, zalet i wad każdego możliwego wyboru (partnerzy, zachowania seksualne)”3 Istotnym punktem dla późniejszego życia wychowanków jest tworzenie i utrzymywanie związków oraz struktura rodziny i zmiany, które mogą w niej zachodzić. Wytyczne nakazują pokazanie młodzieży, że wiek, religia i kultura mają wpływ na budowanie i trwałość związku. Wszystkie związki powinny być tworzone w oparciu o równość osób i w poczuciu szacunku dla drugiej strony. Należy zwrócić uwagę na przejawy dyskryminacji, niesprawiedliwości i braku równości w związkach oraz na odpowiednie komunikowanie własnych potrzeb i oczekiwań. W grupie wiekowej 13-18 lat kontynuowane są tematy związane z higieną i badaniem siebie, np: z samodzielnym badaniem piersi oraz zagadnienia takie jak 1) Ryzykowne zachowania seksualne i ich następstwa. Podkreśla się przy okazji wpływ alkoholu, leków, presji rówieśniczej i mediów na zbyt wczesne podejmowanie współżycia 2)Choroby przenoszone drogą płciową (objawy, leczenie, zapobieganie) 3)Podejmowanie świadomych wyborów odnoszących się do decyzji seksualnych 4)Odmówienie lub przerwanie niebezpiecznego kontaktu seksualnego – chodzi o to, aby uczeń potrafił odmówić lub obronić się przed seksualną napaścią i wiedział, gdzie szukać pomocy w razie, gdyby stał się ofiarę przestępstwa na tle seksualnym. 5)Skuteczne stosowanie prezerwatyw jako środka zapobiegającego chorobom przenoszonym drogą płciową i środków antykoncepcji hormonalnej. 6)Umiejętność komunikowania swoich potrzeb seksualnych Powyższa tematyka ma na celu ukształtowanie kilku postaw między innymi: poczucie odpowiedzialności za zdrowie i dobre samopoczucie, poczucie odpowiedzialności w odniesieniu do zapobiegania chorobom przenoszonym drogą płciową/HIV i za zapobieganie nieplanowanej ciąży. Duże znaczenie dla bezpieczeństwa młodych ludzi ma wypracowanie w nich poczucia odpowiedzialności za przeciwdziałanie wykorzystaniu seksualnemu.

WHO kładzie nacisk na nabycie kompetencji medialnych, które pomogą w radzeniu sobie z pornografią i zjawiskiem przemocy seksualnej w sieci. Celem edukacji seksualnej jest ugruntowanie osobistych poglądów ucznia odnośnie seksualności, tak aby był osobą elastyczną w zmieniającym się świecie. Oznacza to, że młody człowiek powinien przeciwstawiać się presji rówieśniczej, społeczno-ekonomicznej, religijnej, kulturalnej w celu dokonania własnych wyborów seksualnych, zgodnych z jego emocjami, potrzebami i emocjami, przy zachowaniu intymności i szacunku dla partnera/partnerki. Autorzy wytycznych proponują, aby krytycznie podchodzić do norm kulturowych dotyczących ludzkiego ciała i uczyć akceptacji i doceniania różnych kształtów ciała. Wychowanie seksualne to także wiedza o rodzicielstwie zastępczym, o zmianach w płodności dokonujących się wraz z wiekiem, o leczeniu niepłodności i metodzie in vitro. Na lekcjach wychowania seksualnego nie może obejść się bez dokładnego omówienia kwestii antykoncepcji awaryjnej i aborcji. Młodzież musi otrzymać informację o usługach antykoncepcyjnych, o planowaniu rodziny w kontekście osobistej i zawodowej przyszłości. Blokiem tematycznym wartym omówienia są skutki nieplanowanej ciąży w wieku młodzieńczym. Młodzież musi posiadać umiejętność komunikowania się z partnerem, rozmowy na tematy intymne na zasadach równościowych i z poszanowaniem opinii innych. Ważnym celem edukacji seksualnej jest nauczenie dokonywania świadomych wyborów w kwestii antykoncepcji i prokreacji, krytyczne podejście do norm kulturowych w zakresie planowania rodziny. Edukacja seksualna powinna skupić swoją uwagę także na świadomym ojcostwie, to znaczy podkreślać wagę pozytywnego podejścia mężczyzn do ciąży (mężczyzna nie ucieka na wiadomość o ciąży, stara się powstrzymać kobietę przed aborcją, jest oparciem dla ciężarnej partnerki i jej pomaga), porodu i połogu, a także do wychowania dziecka. Standardy WHO nakazują, aby przekazywać pozytywny obraz seksualności, uświadamiać, że współżycie to coś więcej niż stosunek płciowy i podkreślać znaczenie seksu w różnym wieku. Uczniowie muszą uzyskać informacje o seksie traktowanym jako usługa, za dobra materialne, o uzależnieniu od seksu i pornografii, a także o seksualności osób niepełnosprawnych lub przewlekle chorych. Młodzież powinna umieć rozmawiać o rodzajach związków, radzić sobie trudnościami i sprzecznymi pragnieniami. W najstarszej grupie wiekowej pojawia się tematyka małżeństw z przymusu oraz rodzin opartych na związkach partnerskich innych niż heteroseksualne.

Widać wyraźnie nie ma tutaj tematyki technik seksualnych i zakładania prezerwatywy na banana, czy sztucznego penisa. Wiedza o seksualności to połączenie biologii, wiedzy o społeczeństwie i psychologii. Edukacja seksualna koncentruje się na kształtowaniu pozytywnego wizerunku swojego ciała, na poszanowaniu drugiego człowieka, na wiedzy z zakresu biologii i medycyny. Nikt nie namawia uczniów do masturbacji, czy aborcji – uczeń dostaje wiedzę, która umożliwi mu dokonywanie przemyślanych wyborów.