Poza nawiasem społeczeństwa
Inność jest odbierana w Polsce jako zagrożenie jakiegoś porządku, coś, co trzeba eliminować, ewentualnie nie zwracać uwagi. Z problemem wykluczenia społecznego zmagają się osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Jest to całkowicie niezrozumiałe, bowiem te osoby nikomu nie zagrażają, potrzebują akceptacji, wsparcia i zwykłej ludzkiej życzliwości.
Wewnętrzna dyskryminacja niepełnosprawnych
Artykuł 69 Konstytucji brzmi „Osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczaniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej.” Na pierwszy rzut oka widać, że Konstytucja nie dzieli niepełnosprawnych w zależności od stopnia niepełnosprawności, czy czasu i okoliczności powstania niepełnosprawności. Niestety, teoria nie ma przełożenia na rzeczywistość. W Polsce zakres pomocy niepełnosprawnym i ich opiekunom zależy od rodzaju niepełnosprawności, wieku i czasu powstania niepełnosprawności (od urodzenia, nabyta w dzieciństwie lub w okresie dorosłości). Nie będę wchodziła w szczegóły, ponieważ system jest bardzo skomplikowany i niezrozumiały. Chodzi o nierówną pomoc materialną i zróżnicowanie w finansowaniu ośrodków wsparcia. Ośrodki, w których przebywają dorosłe osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym nie są finansowane z budżetu państwa , tylko z pieniędzy samorządów, a dopłaty za pobyt zależą od możliwości budżetów gmin. Resztę dopłacają rodzice z bardzo skromnych świadczeń. Ośrodki dla pozostałych grup są finansowane przez państwo. Dla rodzin i pracowników ośrodków dla osób dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym zróżnicowanie źródeł finansowania jest niezrozumiałe. Dlaczego osoby niesamodzielne, niezdolne do podjęcia pracy i utrzymania się są pomijane w dotacjach i nie obejmuje ich ustawa o wsparciu osób niepełnosprawnych? To oczywiście pytanie do rządu. Rodzice
Jak wygląda sytuacja w ośrodkach wsparcia dla osób dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną?
Dla określenia tej sytuacji wystarczy jedno słowo: dramatycznie. W wielu ośrodkach brakuje pieniędzy na środki czystości i środki higieny osobistej, na odnowienie budynków, materiały biurowe, sprzęt rehabilitacyjny, łóżka.
Izabela Krzyczkowska
Zaproszenie
Miło nam zaprosić wszystkich na II Marsz Kobiet, który odbędzie się 29.10 w Katowicach. W tym roku skupiamy się na postulatach z zakresu praw kobiet i osób niepełnosprawnych możliwych do realizacji w regionie. Wśród naszych postulatów są:
1)Miejski program refundacji in vitro dla niepłodnych par oraz refundacji szczepień przeciwko HPV dla osób od 12 roku życia.
2) Zabezpieczenie mieszkanek regionu przed skutkami klauzuli sumienia na antykoncepcję: utworzenie całodobowego dyżuru ginekologicznego bez klauzuli sumienia, zagwarantowanie realizacji prawa kobiet do darmowego założenia wkładki antykoncepcyjnej we wszystkich gabinetach ginekologicznych, które mają umowę z NFZ na terenie Śląska oraz monitorowanie sytuacji związanych z odmową sprzedaży antykoncepcji w aptekach.
3)Zapewnienie w szpitalach realizacji praw kobiet po poronieniach - informowanie kobiet o ich prawach, godne traktowanie w czasie poronienia i opieka psychologiczna po poronieniu, realizacja we wszystkich śląskich szpitalach prawa do legalnej aborcji w sytuacjach zgodnych z ustawą oraz zapewnienie dostępu do badań prenatalnych i ewentualnego leczenia płodu oraz respektowanie standardów godnego porodu.
4) Darmowa pomoc psychologiczna i prawna dla ofiar gwałtu i przemocy w rodzinie
5)Ustanowienie zakazu w śląskich miastach
pokazywania drastycznych obrazów które mogą wywoływać stany lękowe wśród dzieci, np: wystaw antyaborcyjnych.
Wśród postulatów odnoszących się do osób z niepełnosprawnością chcemy zwrócić uwagę na:
1) Dookreślenie w ustawie statutu placówek i sposobów finansowania placówek opiekujących się osobami z niepełnosprawnością.
2) Stworzenie rozwiązań systemowych opieki nad osobami z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym powyżej 24 roku życia oraz wsparcia ich opiekunów. 3)Uchwalenie szczegółowych przepisów regulujących prowadzenie placówek dla dorosłych ze znacznym stopniem upośledzenia, min: liczby etatów przypadających na określoną liczbę podopiecznych.
4) Stworzenie jednolitego systemu finansowania tego typu placówek oraz przepisów regulujących transport do placówek.
Podsumowanie
Powinniśmy w końcu skończyć z czasami nienawiści i otworzyć się na drugiego człowieka. Polska jest krajem, w którym na każdym kroku możemy spotkać się z przejawami nietolerancji. W szkole, na uczelni, w pracy - osoby LGBT boją się mówić o swojej tożsamości. Wyśmiewanie, przezywanie osób nieheteronormatywnych jest codziennością w polskich szkołach. Lęk, presja ze strony społeczeństwa są tak silne, że często nastolatkowie przechodzą załamania nerwowe, a w najgorszych wypadkach dochodzi do samobójstw. Może gdyby w szkołach uczono tolerancji i szacunku do drugiego człowieka - pewnie nie byłoby takich sytuacji. To, że każdy z nas jest inny - sprawia świat wyjątkowym, różnorodnym. Zupełnie nie zrozumiałe są dla mnie zachowania homofobiczne. To indywidualna sprawa każdego człowieka, z kim chce się spotykać czy założyć rodzinę. Każdy w naszym kraju powinien czuć się dobrze - niezależnie od orientacji seksualnej, wyznania czy przynależności etnicznej. Przed naszym społeczeństwem jest jeszcze sporo pracy, ale cieszę się, że stajemy się coraz bardziej otwarci na inność.
Alicja Dobija
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz